روش های مدیریت بیماری گموز پسته
استفاده از پایه های مقاوم
تحقیقات نشان داده که طوقه و ریشه دو پایه قزوینی و بادامی ریز زرند از مقاومت بالایی نسبت به گونه های فیتوفتورا برخوردار است. رقم سرخس از سایر پایه ها حساس تر است.
مدیریت آبیاری
یکی از مهم ترین پارامترهای مؤثر در کاهش آلودگی #پوسیدگی طوقه و ریشه پسته مدیریت آبیاری است. استفاده از سیستم های تحت فشار آبیاری به لحاظ کاهش میزان آب مصرفی نسبت به آبیاری غرقابی، کاهش زمان تماس طوقه و ریشه با آب و عدم اشباع خاک به مدت طولانی، برتری دارند. تأثیر نوع آبیاری در کاهش شدت آلودگی در باغها با پوسیدگی طوقه مشهودتر و در بسیاری از موارد باعث متوقف شدن مرگ ومیر درختان می شود. مدیریت آبیاری باید به نحوی باشد که طوقه و ریشه های درختان پسته در معرض کمترین میزان رطوبت ناشی از آبیاری و یا آب آزاد در خاک قرار گیرند.
اثر نمکهای کلسیمی روی بیماری گموز
نمک های کلسیمی به ویژه سولفات کلسیم باعث کاهش بیماری میشوند و کاربرد گچ در باغهای پسته برای مهار بیماری نقش مثبتی دارد. مقدار گچ مورد استفاده در باغ ها از 20 تا 100 تن در هکتار متغیر است.
تیمار محل آلوده پس از تراشیدن محل آلوده با:
مخلوط #بردو 4 درصد یا #اکسی_کلرور_مس 35 درصد WP به نسبت 10 در 1000 پس از تیمار، محل را با #چسب_باغبانی#لاتکس بپوشانید
محلول پاشی قارچکش #فوزتیل_آلومینیوم 80 درصد WG (با نام تجاری #الیت ) به نسبت 2.5 در هزار
بهترین زمان سم پاشی مصادف با باز شدن کامل برگها و یا توقف رشد سرشاخه های جدید است. باید توجه داشت تا قبل از به مغز رفتن پسته، محلول پاشی ها بایستی قطع شود